Gdy dziecko rezygnuje ze sportu
Zawozisz i odbierasz z treningów, dbasz o sprzęt, pamiętasz o wypraniu spodenek i pakujesz zdrowe przekąski do sportowej torby. I tak kilka razy w tygodniu od dłuższego czasu. Aż nagle przychodzi moment, w którym Twoje dziecko z przekonaniem oznajmia, że już nie chce trenować. Co robić, gdy dziecko rezygnuje ze sportu? Jak poradzić sobie z własnymi odczuciami? Jak pomóc mu podjąć właściwą decyzję?
Z tego wpisu dowiesz się:
- jak zadbać o swoje emocje w sytuacji, gdy dziecko chce zrezygnować z uprawiania sportu,
- czy godzić na porzucenie treningu,
- co sprawdzić zanim podejmiesz decyzję o ostatecznej rezygnacji,
- jak wspomóc dziecko w podjęciu tej decyzji.
Najpierw zadbaj o siebie
Bum, stało się. Wiadomość o chęci porzucenia treningu spadła na Ciebie jak grom z jasnego nieba. Twoje dziecko dotąd mocno zaangażowane w sport nagle chce porzucić coś, co kosztowało całą rodzinę wiele wyrzeczeń. No bo przecież na trening trzeba odwieźć i przywieźć, trzeba kupić odpowiedni sprzęt, wstawać bladym świtem w weekendy, by zdążyć na turniej.
To wszystko ma prawo budzić różne emocje – złość, rozczarowanie, smutek. Pamiętaj, że emocje same w sobie są OK. Nie OK może być tylko zachowanie, które za nimi idzie. Zanim więc zaczniesz w ogóle rozmawiać z dzieckiem na ten temat, daj sobie chwilę na poradzenie sobie z tym, jak się czujesz. Zwłaszcza, gdy odczuwasz silne emocje w związku z decyzją dziecka. Rozmowy prowadzone w emocjach bardzo często przybierają niechciany obrót i mogą skończyć się kłótnią.
Na początek zastanów się:
- dlaczego właśnie taka emocja się w Tobie pojawiła,
- czym dla Ciebie jest fakt, że dziecko rezygnuje z uprawiania sportu,
- jak ta decyzja świadczy o Tobie, jako o rodzicu.
Spróbuj ocenić samego siebie
To rodzice najczęściej pokazują dzieciom sportową drogę. Oni zaprowadzają je na pierwszy trening, gdzie zaczyna się cała przygoda. Zdarza się jednak, że uprawianie sportu przez dziecko staje się dla rodzica kwestią ambicjonalną. I to jemu bardziej zależy na wynikach niż samemu dziecku. Dla małego zawodnika to wyjątkowo trudna sytuacja. Z jednej strony sport może nie być jego pasją, z drugiej jednak nie chce zawieść rodziców. Dziecko, które widzi, jak ważny jest jego sport dla rodziców, jak wiele w niego inwestują, może długo trenować tylko dlatego, by rodzice byli zadowoleni.
Nie jest to jednak najlepsza droga, bo w takich sytuacjach rezygnacja ze sportu jest po prostu opóźniona. Pod tym względem szczególnie trudny może okazać się wiek dojrzewania. Wtedy to rodzice stają się coraz mniejszym autorytetem, a do tego dochodzi jeszcze nastoletni bunt. Jeśli zatem dziecko uprawia sport tylko by zadowolić rodziców to prędzej czy później może chcieć z niego zrezygnować.
Jeśli mierzysz się właśnie z taką sytuacją to warto zastanowić się także, czy Twoje podejście mogło przyczynić się do takiej decyzji dziecka.
- Czy byłeś skupiony tylko na wynikach, czy znajdowałeś czas, by po prostu pobyć ze swoim dzieckiem i porozmawiać o kwestiach pozasportowych?
- Czy wspierałeś go po porażkach, czy raczej dawałeś wskazówki, co mogło zrobić lepiej?
- Czy traktowałeś swojego małego zawodnika jak seniora-profesjonalistę w 100% skoncentrowanego na treningu czy nadal jako dziecko, którego głównym celem jest zabawa?
Dlaczego dziecko rezygnuje ze sportu?
Przyczyn może być wiele (więcej o badaniach,dotyczących tego, dlaczego dzieci uprawiają sport możesz przeczytać tutaj). Presja ze strony, rodziców, trenera, zespołu, nieporozumienia w drużynie, konflikty czy po prostu chęć robienia czegoś innego. Ta ostatnia jest szczególnie ważna zwłaszcza w przypadku nastolatków. Sportowiec mający naście lat musi rezygnować z wielu aktywności typowych dla okresu dojrzewania, np. wyjść ze znajomymi. Tutaj ryzyko porzucenia sportu jest duże, zwłaszcza jeśli sam zainteresowany co krok musi odmawiać swoim przyjaciołom np. wspólnych spotkań.
Adolescencja to także ważny czas dla kształtowania tożsamości, dlatego też nastolatki próbują nowych aktywności, szukając swojego miejsca na świecie i może się okazać, że sport to jednak nie ich bajka.
Bardzo ważne jest zrozumienie, dlaczego dziecko rezygnuje ze sportu. Na spokojnie o tym porozmawiajcie, zapytaj o przyczyny, skąd taka decyzja. Czy jest nagła, czy może młody sportowiec nosił się z nią już od jakiegoś czasu. Sprawdź, czy chodzi o uprawianie sportu „w ogóle”, czy może chciałby spróbować czegoś innego. A może chodzi nie o sam sport, ale o coś co wydarzyło się w zespole, w relacji z trenerem? Może nie chodzi wcale o całkowitą rezygnację ze sportu, ale o kontynuowanie tej przygody w innym miejscu, na innym poziomie zaangażowania. Ważne, by jak najlepiej poznać kontekst i przyczyny takiej decyzji.
Nie podejmuj decyzji pochopnie
Każdy z nas miewa gorsze momenty, podczas których chciałby to wszystko rzucić w kąt. Tak samo dzieci. Czasami taka decyzja może być podyktowana chwilową frustracją i silnymi emocjami. Dlatego warto dać mu chwilę odpoczynku, zrezygnować z kilku treningów i sprawdzić, co się wydarzy. Może dziecko jednak zatęskni i za chwilę oznajmi nam, że chce wrócić na treningi.
Można spróbować także umówić się z dzieckiem, że będzie trenować jeszcze przez pewien okres czasu (zwłaszcza jeśli ma już pewne obowiązki wobec klubu). Pozwoli to sprawdzić na ile decyzja została przemyślana i jak bardzo dziecko jest jej pewne. Ważna jest tutaj także autonomia młodego zawodnika. Być może bardziej będzie chciał ponownie zaangażować się w sport, jeśli będzie czuł, że to jego własna decyzja
Nie wahaj się jednak, jeśli dziecko padło ofiarą przemocy, zarówno fizycznej, jak i psychicznej.
Jeśli mimo wszystko dziecko nadal obstaje przy swoim, to pamiętaj że zmuszanie go do uprawiania sportu na dłuższą metę się nie sprawdzi. Nie dość, że będzie ciągłym źródłem konfliktów, to jeszcze dziecko wykorzysta pierwszą możliwą okazję, by ze sportu odejść. A to bez wątpienia przełoży na Wasze relacje.
Czujesz, że ten temat Cię dotyczy? Umów się na sesję?
